De ontwerpen van het “Koolwitje met pop en rupsenbaby” en de “Rupsenkinderen” zijn al een paar jaar oud. Nu de koolwitjes weer vrolijk door de tuin fladderen zijn ze helemaal op hun plaats.
Helaas moeten we het met een koolwitje minder doen. Vorig jaar kroop het uit een eitje en at zijn buikje vol met koolbladeren tot het een dikke vette rups werd. Daarna zocht het beschut plekje en hing de hele winter op zijn kop in een coconnetje. Door de warme zonnestralen ontpopte het zich tot vlinder en kon het eindelijk uitfladderen in onze tuin. Daar stonden genoeg vroege bloeiers met nectar om zich mee te voeden. Helaas kon het koolwitje niet weten dat mijn hondje speels is en hoog kan springen en hij eindigde in zijn hondenbekje. Maar door dit verhaal werd het een onvergetelijk vlindertje.
